Στα χρόνια της Τουρκοκρατίας και μέχρι την έλευση των προσφύγων στο χωριό
Μπάρμπες-Κούτλες: δυο μικροί οικισμοί 12 χιλιόμετρα Νοτιοανατολικά της Βέροιας που υπάγονταν στην κοινότητα Παλατιτσίων.Σε κάθε οικισμό υπήρχαν δέκα έως δεκαπέντε σπίτια όπου εκεί ζούσαν γηγενείς Ελληνόφωνοι κάτοικοι. Τα σπίτια τους ήταν χτισμένα γύρω από τις δυο εκκλησίες που υπήρχαν εκεί και ήταν χτισμένες περίπου στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα. Στον οικισμό Κούτλες υπήρχε η εκκλησία της Παναγίας και στον οικισμό Μπάρμπες η εκκλησία της Αγ. Παρασκευής. Οι κάτοικοι των δυο αυτών οικισμών δούλευαν στην υπηρεσία του Τούρκου Μπέη και αργότερα στο τσιφλίκι του Παπαγεωργίου. Σύμφωνα με την απογραφή του 1913 ο πληθυσμός στις Μπάρμπες ήταν 45 Άρρενες και 38 Θήλεις, ενώ στις Κούτλες 56 Άρρενες και 42 Θήλεις.

Στους οικισμούς Μπάρμπες-Κούτλες δεν υπήρχε σχολείο και όσοι από τους κατοίκους των δυο αυτών μικρών οικισμών μπορούσαν να στείλουν τα παιδιά τους σχολείο, αυτά πήγαιναν στα κοντινά Παλατίτσιαόπου υπήρχε μια αίθουσα δίπλα από την εκκλησία του χωριού μέσα στην οποία τα παιδιά έκαναν μάθημα. Πριν από το 1896 δίδασκαν εκεί μοναχοί από το Μοναστήρι των Αγ. Πάντων και το Μοναστήρι του Τιμίου Προδρόμου που βρίσκεται στα Δυτικά Πιέρια. Σε αυτό το Μοναστήρι λειτουργούσε τετρατάξια ιερατική σχολή κατά τη χρονική περίοδο 1909-1915 στην οποία πήγαιναν οι νέοι της περιοχής, ανάμεσα τους ήταν και μερικά παιδιά από τους δυο μικρούς οικισμούς Μπάρμπες-Κούτλες. Από το 1896 και μετά στο σχολείο των Παλατιτσίων δίδαξαν γραμματοδιδάσκαλοι. Ο μισθός τους ήταν από 6 έως 10 τουρκικές λίρες και αυτός καταβαλλόταν: α) από τους κατοίκους και τα παγκάρια των εκκλησιών των τριών χωριών Παλατίτσια, Μπάρμπες και Κούτλες, β) από διάφορους συλλόγους και φορείς που επιχορηγούσαν τα σχολεία της επαρχίας, γ) από την Μητρόπολη της Βέροιας η οποία ενίσχυε με 5 λίρες τα γραμματοδιδασκαλία της περιοχής και αυτό για δυο λόγους: πρώτον για να μορφωθεί το ποίμνιο και δεύτερον γιατί υπήρχε η προπαγάνδα της Βουλγαρικής και της Ρουμανικής εξαρχίας που με την δωρεάν εκπαίδευση στα χωριά επεδίωκαν την διάδοση της Βουλγαρικής και της Ρουμάνικης γλώσσας. Aν κάποιος δεν είχε να πληρώσει τον δάσκαλο με χρήματα του έδινε μια ποσότητα από τα γεννήματά του σαν αμοιβή.Οι δάσκαλοι που δίδαξαν στα Παλατίτσιααπό το 1896 έως το 1930 ήταν οι εξής : 1) Δαλόπουλος Νικόλαος από τα Παλατίτσια, δίδαξε από το 1896 μέχρι το 1905. 2) Μαργαρίτης Βασίλειος από την Σφηκιά (Βόσοβα), δίδαξε από το 1906 έως το 1910. 3) Καραγκούνης Στέργιος από την Κοζάνη, δίδαξε από το 1911 έως το 1917. 4) Δακόπουλος Αντώνης του Σωτηρίου από τα Παλατίτσια, απόφοιτος της Ιερατικής Σχολής της Ι.Μ Τιμίου Προδρόμου, δίδαξε στην γενέτειρά του από το 1918 μέχρι το 1922. 5) Παπαδημητρίου Δημήτριος, δίδαξε μια χρονιά το 1923. 6) Παπαπαναγιώτου Γεώργιος, πρόσφυγας, διορίστηκε επίσημα από το κράτος και δίδαξε δυο χρονιές 1924-1925. 7) Δαρακτσής Στυλιανός, πρόσφυγας από την Μ. Ασία, δίδαξε από το 1926 έως το 1930.

Σύμφωνα με μαρτυρία του Αναγνωστόπουλου Θωμά (σήμερα 89 χρονών), το 1915 περίπου στα Παλατίτσια δίδαξε κάποιος δάσκαλος, ο οποίος λεγόταν Βαϊνας και η καταγωγή του ήταν από το Πολυδένδρι. Αυτό του το μετέφερε ο πατέρας του Κωνσταντίνος, ο οποίος πήγαινε στο σχολείο των Παλατιτσίων. Άλλη μια προσωπική μαρτύρια από τον Μαλούτα Βασίλη (σήμερα 90 χρονών), ο οποίος μας πληροφορεί ότι κάποιος καλόγερος του Μοναστηριού του Τιμίου Προδρόμου που δούλευε στους μύλους που υπήρχαν στην περιοχή και ανήκαν στο Μοναστήρι δίδασκε τα παιδιά του οικισμού Κούτλες και για κατάλυμα χρησιμοποιούσε το σπίτι του Κωτσιόπουλου Κωνσταντίνου.

Η έλευση των προσφύγων και τα πρώτα χρόνια διδασκαλίας στο χωριό
Το 1922 στις Μπάρμπες και στις Κούτλες ήρθαν πρόσφυγες από τον Καύκασο και το 1924 από τον Πόντο, οι οποίοι εγκαταστάθηκαν ανάμεσα από τους δυο μικρούς οικισμούς. Μετά από την έλευση των προσφύγων ο πληθυσμός του χωριού αυξήθηκε και μαζί η ανάγκη για να δημιουργηθεί ένα σχολείο στο χωριό. Ανάμεσα στους Πόντιους που ήρθαν υπήρχαν και τρεις δάσκαλοι, οι οποίοι ήταν τελειόφοιτοι του περίφημου φροντιστηρίου Τραπεζούντας και είχαν διδάξει σε σχολεία στον Πόντο και στον Καύκασο. Αυτοί ήταν οι Τριαντάφυλλος Τριανταφυλλίδης, Χριστόφορος Ιωσηφίδης και Κωνσταντίνος Αηδονίδης. Οι δυο πρώτοι πήραν την πρωτοβουλία να διδάξουν τα παιδιά του χωριού. Μια που δεν υπήρχε σχολείο στο χωριό αναγκάστηκαν για την πρώτη σχολική χρονιά (Σεπτέμβριος 1924 ) να εγκατασταθούν στην εκκλησία της Παναγίας του οικισμού Κούτλες. Στα μέσα της σχολικής χρονιάς, επειδή οι μαθητές αυξήθηκαν,αναγκάστηκαν να μετακομίσουν στον νάρθηκα της εκκλησίας της Αγ.Παρασκευής που ήταν πιο μεγάλος και πιο φωτεινός, στον άλλο μικρό οικισμό, στις Μπάρμπες. Στην πρώτη σχολική χρονιά δεν υπήρχε η έκτη τάξη γιατί δεν υπήρχαν μαθητές να φοιτήσουν σε αυτήν.Την δεύτερη σχολική χρονιά (1925-26) για σχολικό κτίριο χρησιμοποιήθηκε το σπίτι του Αλέξανδρου Ιωσηφίδη κοντά στην Μεγάλη Τούμπα. Επίσης και σε αυτήν την σχολική χρονιά δίδαξαν και για πολλά χρόνια ακόμα ο Τριαντάφυλλος Τριανταφυλλίδης και ο Ιωσηφίδης Χριστόφορος.

Η δημιουργία του συλλόγου « ΕΛΠΙΣ» και ο καθοριστικός ρόλος που έπαιξε για την ανέγερση του σχολείου
Στη Βεργίνα (Μπάρμπες-Κούτλες) στις 27/3/1925 δημιουργείται ο εξωραϊστικός σύλλογος «ΕΛΠΙΣ», ο οποίος θα παίξει καθοριστικό ρόλο στην δημιουργία του σχολείου στο χωριό. Ανάμεσα στα ιδρυτικά μέλη του συλλόγου ήταν και οι τρεις προαναφερθέντες δάσκαλοι. Τα ιδρυτικά μέλη κατά αλφαβητική σειρά είναι τα εξής : Αηδονίδης Κωνσταντίνος - Εφραιμίδης Αναστάσιος - Ιωσηφίδης Χριστόφορος -Κοραϊδης Αβραάμ - Λαζαρίδης Κωνσταντίνος - Παυλίδης Παγκράτης - Παυλίδης Φίλιππος - Τριανταφυλλίδης Τριαντάφυλλος - Σαπλαχίδης Τιμολέων και Σπυριδόπουλος Ιωάννης. Ο σύλλογος θα θέσει πολλούς στόχους για να καλυτερέψει το βιοτικό επίπεδο των κατοίκων του χωριού, αλλά ο πιο μεγάλος ήταν -όπως προείπαμε- η δημιουργία του σχολείου. Στο τέλος θα παραθέσω κάποια από τα πρακτικά του συλλόγου που έχουν σχέση με την ανέγερση του σχολείου. Αυτά βρέθηκαν τυχαία στον αχυρώνα ενός από τα ιδρυτικά μέλη (του Σπυριδόπουλου Ιωάννη) μέσα σε ένα μεταλλικό κουτί μετά από πολλά χρόνια από τον Αηδονίδη Μιχάλη, ο οποίος αμέσως τα παρέδωσε στον δικηγόρο Λάζαρο Ιωσηφίδη, γιό του δάσκαλου Χριστόφορου Ιωσηφίδη. Αυτός με την σειρά του τα δημοσίευσε στης 9/7/2003 στην εφημερίδα «ΗΜΕΡΗΣΙΑ» της Βέροιας με τίτλο: «Ένα πρωτοποριακό Σωματείο στην Βεργίνα». Οι ενέργειες που έκανε o σύλλογος «ΕΛΠΙΣ» για την ανέγερση του σχολείου στο χωριό ήταν οι εξής:

Α) Δημιούργησαν θεατρικό τμήμα με μια ομάδα ερασιτεχνών ηθοποιών αποτελούμενη από άνδρες και γυναίκες του χωριού που έδιναν διάφορες παραστάσεις. Οι ηθοποιοί που έπαιζαν στο θέατρο ήταν : Σαπλαχίδης Τιμολέων, Αηδονίδης Κωνσταντίνος, Όλγα Λαζαρίδου, Δημοσθένης Λαζαρίδης, Βασιλική Σαπλαχίδου, Κωνσταντίνος Λαζαρίδης, Ιεροκλής Γωνιάδης, Σπυριδόπουλος Ιωάννης κ.ά. Στις10-10-1925 συστήνεται μια τετραμελής επιτροπή για το δραματικό τμήμα του θεάτρου στην οποία εκλέχθηκαν από τον σύλλογο οι Χριστόφορος Ιωσηφίδης, Όλγα Λαζαρίδου, Φίλιππος Παυλίδης και Κωνσταντίνος Αηδονίδης. Το θέατρο περιόδευε και σε άλλα χωριά, όπως στα Παλατίτσια, τη Μελίκη, τον Παλαιό και Νέο Πρόδρομο, την Ραχιά, τον Κολινδρό, το Αιγίνιο, τον Καταχά, αλλά ακόμα και μέσα στην πόλη της Βέροιας. Εδώ να επισημάνουμε ότι τα μέσα μεταφοράς εκείνη την εποχή ήταν ελάχιστα και οι ερασιτέχνες ηθοποιοί για λόγους οικονομίας στης κοντινές αποστάσεις πήγαιναν με τα πόδια!!! Τα θεατρικά έργα ήταν κωμωδίες, κοινωνικά, δραματικά, βουκολικά. Μερικά από τα έργα που έπαιξαν ήταν: «Αρματολοί και κλέφτες», «Αθ.Διάκος», «Μόρφω», «Ο χορός του Ζαλόγγου», «Εσμέ», «Γκόλφω», «Αγαπητικός της βοσκοπούλας», «Η Σκλάβα», «Ο Φιάκος» κ.ά. Το μεγαλύτερο μέρος των εσόδων από αυτές τις παραστάσεις πήγαινε για την ανέγερση του σχολείου και ένα μικρό μέρος για διάφορες ανάγκες του συλλόγου. Β) Σε τακτά διαστήματα έκαναν διάφορους εράνους στο χωριό για τον συγκεκριμένο σκοπό. Γ) Δημιούργησαν μουσικό τμήμα που έπαιζε σε εθνικές εορτές και σε πανηγύρια του χωριού, ακόμα έκαναν και περιφορά κατά την εορτή τον Χριστουγέννων υπέρ του συλλόγου. Ένα τμήμα των εσόδων από το μουσικό τμήμα πήγαινε και για την ανέγερση του σχολείου, όπως θα δούμε παρακάτω και στα πρακτικά. Δ) Ο Σύλλογος θα αναλάβει να βρει οικόπεδο για την ανέγερση του σχολείου και έναν μηχανικό του Εποικισμού (τον κ. Παπούνα)για να χαράξει τα σχέδια και τα θεμέλια.Ε) Ακόμα ανέλαβε να παροτρύνει και να οργανώσει τους κατοίκους να αναλάβουν διάφορες εργασίες, όπως την μεταφορά με βοϊδάμαξες διαφόρων υλικών για το χτίσιμό του, όπως πέτρες από την θέση «Ρένα»,πουρόπετρες από την θέση Αγ.Τριάδα(εκείνα τα χρόνια οι κάτοικοι των γύρω περιοχώνχρησιμοποιούσαν πωρόλιθους από το παλάτι των αρχαίων Αιγών για το χτίσιμο των σπιτιών τους, των σχολείων και άλλων, μεγάλων ή μικρών κτισμάτων, χωρίς να ξέρουν την σημασία και την αξία αυτών των αρχαίων πωρόλιθων, έτσι συντελέστηκε μια ανεπανόρθωτη ζημιά για το ανάκτορο των αρχαίων Αιγών), ξυλεία, κεραμίδια, τούβλα κ.ά.ΣΤ) Επίσης ανέλαβε με δικά του έξοδα να επιδιορθώσει τους δρόμους του χωριού για να μπορέσουν οι άμαξες να μεταφέρουν ανεμπόδιστα τα οικοδομικά υλικά. Ζ) Μετά την ανέγερση του σχολείου ο σύλλογος ανέλαβε και την επίπλωσή του με θρανία, καρέκλες, γραφεία, βιβλιοθήκες κ.τ.λ.

Σε αυτό το σημείο να πούμε ότι ο Σύλλογος «ΕΛΠΙΣ» λειτουργούσε άτυπα και σαν ένα είδος κοινοτικής αρχής μια που οι Μπάρμπες - Κούτλες μέχρι και το 1934 υπάγονταν στην κοινότητα Παλατιτσίων, η οποία για εκείνα τα χρόνια δυσκολευόταν να ικανοποιήσει και τις ανάγκες των δυο μικρών οικισμών και κυρίως των προσφύγων με τα τότε πενιχρά οικονομικά μέσα που διέθετε. Έτσι αποφάσισαν να αναπληρώσουν όσο μπορούσαν το κενό αυτό. Να αναφέρουμε ότι -εκτός του συλλόγου και τους κατοίκους του χωριού που συνέβαλαν καθοριστικά στην ανέγερση του σχολείου- για την ολοκλήρωση των εργασιών συνέδραμε και το κράτος με τις διάφορες επιχορηγήσεις του. Σε δημοσίευμα της εποχής στην τοπική εφημερίδα της Βέροιας «ΑΣΤΗΡ» στις 24 Ιανουαρίου του 1926 διαβάζουμε ότι από την Γενική Διοίκηση Μακεδονίας απεστάλησαν διάφορα χρηματικά ποσά για την αποπεράτωση των σχολείων της περιοχής της Βεροίας και μέσα σε αυτά υπήρχε και η επιχορήγηση 40.000 δραχμών για το σχολείο στις Μπάρμπες- Κούτλες (Βεργίνα). Λίγες μέρες πριν την θεμελίωση του σχολείου ο σύλλογος «ΕΛΠΙΣ» αποφάσισε να εκλέξει μια τριμελή σχολική επιτροπή για να επιβλέψει και να συντονίσει τις εργασίες ανέγερσης του σχολείου. Τηντριμελή σχολική επιτροπή αποτελούσαν οι εξής : Πρόεδρος ο Κων/νος Αηδονίδης , Αντιπρόεδρος ο Παναγιώτης Χρυσοστομίδης και Σύμβουλος ο Αθανάσιος Μανωλόπουλος.

Έτσι στις 26 Οκτωβρίου του 1925, την ημέρα της εορτής του Αγ. Δημητρίου,μετά την πρωινή λειτουργία «Πανηγυρικώς κατέλθωμεν της Σχολής και κατατέθη υπό του Ιερέως ο πρώτος θεμέλιος λίθος», όπως λέει χαρακτηριστικά το πρακτικό του συλλόγου «ΕΛΠΙΣ» στις 24/10/1925. Από εκείνη την στιγμή το διθέσιο Δημοτικό Σχολείο στις Μπάρμπες-Κούτλες (Βεργίνα ) παίρνει σάρκα και οστά και το όνειρο των κατοίκων γίνεται πραγματικότητα. Η σχολική χρονιά 1926-27 άρχισε με πολλά όνειρα από τους γονείς για τα παιδιά τους που με καμάρι τα έστελναν να μορφωθούν για να γίνουν άξιοι πολίτες χρήσιμοι στην κοινωνία και προπαντός για τον τόπο τους. Από την άλλη, οι δάσκαλοι και οι μαθητές βρέθηκαν στο καινούριο τους σχολείο, αυτό τους έδωσε ώθηση και όρεξη να δουλέψουν όλοι μαζί για να μορφώσουν και να μορφωθούν όσο το δυνατόν καλύτερα.Ο σύλλογος «ΕΛΠΙΣ» θα βοηθήσει το σχολείο και τους μαθητές που είχαν οικονομικές δυσκολίες ακόμα και μετά την έναρξη της λειτουργίας του και όταν αυτός διαλύθηκε, την βοήθεια και στήριξη ανέλαβε ο καινούριος σύλλογος που θα δημιουργηθεί στο χωριό, ο «ΟΡΦΕΥΣ», ο οποίος ιδρύεται το 1929.

Πως ήταν χτισμένο το σχολείο: οι χώροι μέσα και έξω από αυτό
Το σχολείο ήταν χτισμένο στο κέντρο του χωριού με κατεύθυνση από ανατολικά προς τα δυτικά. Είχε 25μ. μήκος, 11μ. πλάτος και 4μ. ύψος. Μπαίνοντας μέσα από την κεντρική είσοδο συναντούσες έναν μεγάλο μακρόστενο διάδρομο, στην δυτική πλευρά βρισκόταν το γραφείο των Δασκάλων,δίπλα στο γραφείο και νότια ήταν μια αίθουσα διδασκαλίας και αμέσως μετά μια μεγάλη αίθουσα, η οποία χωριζόταν με ένα φορητό ξύλινο διάφραγμα και έτσι δημιουργούνταν δυο αίθουσες διδασκαλίας (αυτή η αίθουσα χρησιμοποιούνταν και για διάφορες εκδηλώσεις του σχολείου). Η τελευταία αίθουσα διδασκαλίας ήταν ανατολικά. Από την βόρεια πλευρά υπήρχε μια μεγάλη πόρτα, η οποία ήταν η κεντρική είσοδος του σχολείου και ήταν λίγο πιο ψηλά από το έδαφος, εκατέρωθεν της οποίας υπήρχαν σκαλοπάτια, έξι τον αριθμό που δημιουργούσαν ένα μικρό μπαλκονάκι πριν την είσοδο. Επίσης από την βόρεια πλευρά ήταν τέσσερα μεγάλα παράθυρα που έβλεπαν στον διάδρομο. Από την νότια πλευρά υπήρχαν τρεις πιο μικρές πόρτες και έξι παράθυρα που έβλεπαν στις αίθουσες διδασκαλίας του σχολείου, ενώ υπήρχαν και τρία παράθυρα από την ανατολική πλευρά και τρία από την δυτική. Υπήρχε και υπόγειο που χρησιμοποιούνταν σαν αποθήκη και η είσοδός του ήταν από την βορεινή πλευρά και δυτικά ήταν λίγο κάτω από την επιφάνια του εδάφους, ενώ υπήρχαν σκαλοπάτια για να το προσεγγίσεις. Οι τουαλέτες του σχολείου (6 τον αριθμό: τρεις ανδρικές και τρεις γυναικείες) ήταν έξω από αυτό προς τα δυτικά, ενώ η αυλή ήταν προς τα νότια όπου υπήρχε και ο σχολικός κήπος. Επίσης υπήρχε και μια βρύση στα βόρεια έξω από το σχολείο. Αργότερα,στα μέσα της δεκαετίας του ‘50 στον αυλόγυρο του σχολείου κατασκευάστηκε ένα τοιχίο για να οριοθετήσει τον χώρο. Το 1957 κατασκευάστηκαν τα κιγκλιδώματα μετά από δημόσιο μειοδοτικό διαγωνισμό που διενήργησε η σχολική επιτροπή με τον τότε πρόεδρό της τονΠουρσανίδη Ηλία και ταμία τον Βενιζέλο Βασιλειάδη.

Εδώ να αναφέρουμε και τους μάστορες (τεχνίτες) που προσφέρθηκαν και εργάστηκαν χωρίς αμοιβή σε όλες της φάσεις χτισίματός του μέχρι να αποπερατωθεί. Αυτοί ήταν οι εξής: Παναγιώτης Χρυσοστομίδης, Δημήτριος Λαζαρίδης, Κοσμάς Σαπλαχίδης, Αβραάμ Μουρατίδης, Δημήτριος Αηδονίδης και Ιωάννης Γολιδόπουλος. Να πούμε ότι οι άνωθεν χτίστες είχαν όλοι προσφυγική καταγωγή από την επτάκωμο Σάντα του Πόντου μια που αυτή φημιζόταν για τους λιθοξόους και τους χτίστες της και οι τεχνίτες της ήταν περιζήτητοι και έφταναν να δουλεύουν από την Περσία έως και το Ιρκούτσκ της Σιβηρίας. Μαζί με τους τεχνίτες πήραν μέρος στο χτίσιμο του σχολείου και πολλοί κάτοικοι του χωριού, όλοι αυτοί δούλευαν με ζήλο εντατικά για να ολοκληρωθεί το συντομότερο δυνατόν το καινούριο σχολειό και έτσι μέσα σε λιγότερο από δέκα μήνες το σχολείο αποπερατώθηκε το καλοκαίρι του 1926 πριν την έναρξη της σχολικής χρονιάς 1926-27.

Γενικές πληροφορίες για το σχολείο
Από τα πρώτα χρόνια λειτουργίας του σχολείου θα ιδρύσουν σχολική βιβλιοθήκη για την καλύτερη και αρτιότερη μόρφωσή τους και αργότερα αυτή η βιβλιοθήκη θα εμπλουτιστεί με τα βιβλία του συλλόγου «ΕΛΠΙΣ» μετά την διάλυσή του. Παράλληλα με τα μαθήματα έκαναν και πολλές εξωσχολικές δραστηριότητες. Κατασκεύασαν με την βοήθεια και συμπαράσταση των δασκάλων τους έναν πρωτότυπο σχολικό κήπο, ο οποίος μάλιστα βραβεύτηκε από το Υπουργείο Παιδείας. Στις εθνικές εορτές τα παιδιά έκαναν παρελάσεις και σε γιορτές του σχολείου οι μαθητές έδιναν και θεατρικές παραστάσεις μέσα ή έξω από το χώρο του σχολείου. Στο σχολειό έκαναν και μαθήματα μουσικών οργάνων. Τα πρώτα χρόνια τα μαθήματα της μουσικής έκανε ο επαγγελματίας μουσικός από το χωριό Βερελόπουλος Διογένης, ο οποίος πριν το 1923 διατηρούσε ωδείο στην Κωνσταντινούπολη. Οι μαθητές συμμετείχαν και σε διάφορους εράνους για το σχολείο και για την εκκλησιά του χωριού. Μερικές χρονιές τα παιδιά του σχολείου έκαναν και δενδροφύτευση στην Μεγάλη Τούμπα (κάτω από αυτήν την Τούμπα ο Μανόλης Ανδρόνικος το 1977 ανακάλυψε τους βασιλικούς τάφους του Φιλίππου Β', της συζύγου του και του Αλέξανδρου Δ').
Στο σχολείο λειτουργούσε εφορευτική επιτροπή, η οποία αποτελούνταν από 7 έως 8 μέλη: τον Πρόεδρο, τον Αντιπρόεδρο, τον Γραμματέα, τον Ταμία και 3 έως 4 μέλη. Η επιτροπή άλλαζε μετά από ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα και τους εξέλεγαν οι γονείς και οι δάσκαλοι μετά από ψηφοφορία. Τα καθήκοντά τους ήταν να αναλαμβάνουν και να διεκπεραιώνουν διάφορα θέματα που αφορούσαν στην λειτουργία του σχολείου π.χ. να διενεργούν μειοδοτικούς διαγωνισμούς που αφορούσανστα συσσίτια και διάφορες κατασκευαστικές εργασίες. Πραγματοποιούσε εράνους που είχαν διαταχθεί να κάνουν από το αρμόδιο υπουργείο για την συγκέντρωση ενός συγκεκριμένου ποσού για τις ανάγκες του σχολείου. Διόριζε τους μάγειρες του σχολείου, τους οποίους πλήρωνε με ένα προκαθορισμένο ποσό και άλλα πολλά.

Από το 1931 έως το 1968-69 διοργάνωναν κάθε χρόνο διάφορα μαθητικά συσσίτια, έδιναν επίσης και οικονομική ενίσχυση από τα σχολικά ταμεία για τα παιδιά του σχολείου, αλλά και σε παιδιά του χωριού μικρότερης και μεγαλύτερης ηλικίας από 2 έως και 14 χρονών. Συγκεκριμένα μοίραζαν γάλα, σπορέλαιο, φασόλια, κασέρι, ρεβίθια κ.ά. Η χρηματική ενίσχυση κατά το έτος 1968 ήταν 5 δραχμές την ημέρα, δηλαδή 150 τον μήνα. Ακόμα, τα παιδιά έτρωγαν και μέσα στο σχολείο. Τα φαγητά τα μαγείρευαν κάτοικοι από το χωριό που τους τοποθετούσε η σχολική εφορευτική επιτροπή, δυο από αυτούς ήταν η Ιακωβίδου Εριφύλη, ο Συτμαλίδης Γεώργιος κ.ά. Στα συσσίτια συμμετείχε το κράτος, ηunrra, ο Ο.Η.Ε. και το σχολείο, ενώ τα χρηματικά ποσά που απαιτούνταν τα αντλούσαν από το κράτος, από διάφορους εράνους που έκαναν τα παιδιά του σχολείου σε συνεργασία με τους τοπικούς φορείς και την εκκλησία και από δωρεές κατοίκων του χωριού, αλλά και της κοινότητας. Ακόμα, στις εθνικές εορτές οι μαθητές έδιναν θεατρικές παραστάσεις που διοργάνωναν οι δάσκαλοι και τα έσοδα πήγαιναν στο σχολείο. Στις εφημερίδες «ΘΑΡΡΑΛΕΟΣ» και «ΑΣΤΗΡ» της Βέροιας, στο δεύτερο φύλλο τους, στις 2 Απριλίου του 1951, διαβάζουμε ότι «Μετά την δοξολογία τον πανηγυρικόν εκφώνησε ο κ. Χρ. Ιωσηφίδης εδόθη θεατρική παράσταση οργανοθείσα παρά τον διδασκάλων αι εισπράξεις της οποίας ανήλθαν εις 1.029.000 δραχμάς υπέρ του Σχολικού ταμείου».
Το σχολειό διοργάνωνε και εκδρομές μονοήμερες και πολυήμερες. Στις μονοήμερες τα παιδιά πήγαιναν σε κοντινούς προορισμούς, όπως στην Τούτα, στα Παλατίτσια στην εκκλησία του Αγ. Δημητρίου, στην περιοχή Ρόβια , στην Μελίκη, στο Μετόχι και σε αλλά μέρη κοντά στο χωριό. Οι μεγαλύτερες τάξεις (Πέμπτη και Έκτη) πήγαιναν μονοήμερες σε κοντινές πόλεις, όπως στη Βέροια, την Νάουσα, τα Γιαννιτσά κ.α . Στην Έκτη τάξη πήγαιναν για δυο - τρεις μέρες στην Θεσσαλονίκη. Τα παιδιά μερικές φορές πήγαιναν και στο σινεμά της Βέροιας και παρακολουθούσαν διάφορα έργα εκπαιδευτικού και θρησκευτικού περιεχομένου. Ακόμα, το καλοκαίρι μερικά παιδιά πήγαιναν και κατασκήνωση στο Κουτσοχώρι και σε άλλα μέρη. Τα παιδιά αυτά επιλέγονταν με κλήρωση που γινόταν στο σχολείο. Στο τέλος κάθε σχολικής χρονιάς διοργάνωναν γυμναστικές επιδείξεις όπου οι δάσκαλοι απάγγελναν πανηγυρικούς λόγους, έδιναν τα ενδεικτικά στους μαθητές και έβγαιναν μια αναμνηστική φωτογραφία. Παράλληλα με τα σχολικά τους καθήκοντα, οι δάσκαλοι Χριστόφορος Ιωσηφίδης και Τριαντάφυλλος Τριανταφυλλίδης δίδαξαν αφιλοκερδώς σε ενήλικες αναλφάβητους του χωριού. .
Από την αρχή λειτουργίας του σχολείου στην Βεργίνα φιλοξενούσε και 30 περίπου παιδιά από το διπλανό χωριό Μετόχι Προδρόμου μέχρι να κατασκευαστεί το σχολείο στο χωριό τους. Στις 19-10-1932 εστάλη επιστολή διαμαρτυρίας προς την αρμόδια υπηρεσία του υπουργείου Παιδείας στην εφημερίδα «ΑΣΤΗΡ» της Βέροιας για την μη κατασκευή σχολείου στο Μετόχι και την ταλαιπωρία των παιδιών που πήγαιναν στο κοντινό χωριό Βεργίνα για να μορφωθούν περπατώντας μισή ώρα περίπου κάθε μέρα.

Το σχολείο της Βεργίνας λειτουργεί από την σχολική χρονιά 1926-27 μέχρι και σήμερα με μία διακοπή, από το 1941 έως το 1944 λόγω πολέμου. Eπίσης, κατά την περίοδο του εμφυλίου πολέμου πολλά παιδιά από το χωριό έφυγαν στην Βέροια και πήγαιναν στο 4ο Δημοτικό Βέροιας όπου δίδασκε ο δάσκαλος Χριστόφορος Ιωσηφίδης από το χωριό μέχρι το 1949. Τα παιδιά που δεν μπορούσαν να μεταβούν στην Βέροια τα δίδαξαν δάσκαλοι από τα γειτονικά Παλατίτσια και ένας λοχίας που υπηρετούσε τότε στο στρατιωτικό φυλάκιο της Μ. Τούμπας. Το 1957-58 το σχολείο μετακόμισε λόγω ανακαίνισης εκείνη την χρονιά και για κατάλυμα χρησιμοποιήθηκε το καφενείο του Ακριβόπουλου Κοσμά, ο οποίος είχε φύγει ήδη για την Θεσσαλονίκη.

Στο σχολειό της Βεργίνας τις χρονιές 1973 -1974 έγιναν και πολλά επιμορφωτικά σεμινάρια από τους τοπικούς φορείς με πολύ μεγάλη συμμετοχή κατοίκων. Οι κλάδοι των θεμάτων που δίδασκαν ήταν: Γενικά, Δασικά, Νομικά, Παιδαγωγικά, Υγείας, Τουρισμού, Εθνικά, Θρησκευτικά και Ψυχολογικά. Μερικά από τα θέματα ήταν: σκοπός και αξία του επιμορφωτικού κέντρου, ηδενδροφύτευση και ο σκοπός της, τα αγροτικά αδικήματα, η ανάγκη συνεργασίας σχολείου - γονέων, η προβολή των αρχαιοτήτων του χωριού μου, τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις του πολίτη, κάπνισμα - οινοπνευματώδη ποτά και άλλα πολλά χρήσιμα θέματα για τους κατοίκους του χωριού.

Οι δάσκαλοι που δίδαξαν στο σχολείο της Βεργίνας ήταν οι εξής:

-Από το 1924 έως τα μέσα της δεκαετίας του 1970.
Ιωσηφίδης Χριστόφορος από Βεργίνα, δίδαξε από το 1924 έως το 1955 με τρεις μικρές διακοπές
Τριαντάφυλλίδης Τριαντάφυλλος από Βεργίνα, δίδαξε από το 1924 έως το 1939
Τζίκα Ελισσάβετ από την Βέροια, δίδαξε από το 1930 έως το 1934
Ιφιγένεια …….από την Βέροια, δίδαξε από το 1930 έως το 1934
Μελιόπουλος Χρήστος από την Ελαφίνα, δίδαξε από 1934 έως το 1936
ΧρυσάνθηΚωνσταντινίδου (Σαπλαχίδου) από την Βέροια, δίδαξε από το 1936 έως το 1941
Τζαβάρας Πέτρος από Βυτίνα Πελοποννήσου, δίδαξε από το 1938 έως το 1941
Κουβακάς Βασίλειος από Βεργίνα, δίδαξε στην δεκαετία του ‘40
Γαβρά Αλεξάνδρα από Βέροια, δίδαξε από το 1939 έως το 1941
Τικούδη Αθηνά, δίδαξε από το 1949 έως το 1951
Καρακάση Ελένη από Θεσσαλονίκη, δίδαξε από το 1949 έως το 1955
Τόπας Κωνσταντίνος από Αλμυρό Βόλου, δίδαξε την σχολική χρονιά 1949 -1950 και από το 1952 έως το 1954
Κράβα Καίτη από Θεσσαλονίκη, δίδαξε από το 1951 έως το 1955
Κωστή Χρυσούλα δίδαξε από το 1951 έως το 1957
Κατικαρίδου Ελένη από την Φλώρινα, δίδαξε από το 1956 έως το 1973
Βασιλειάδης Διογένης από Κιλκίς, δίδαξε από το 1956 έως το 1973
Χατζιγιαννάκης Νικόλαος, δίδαξε για μια χρονιά το 1959 -60
Φωτιάδης Γεώργιος από Γρεβενά, δίδαξε για μια χρονιά 1964-65
Βακουφάρης Κωνσταντίνος από Βέροια, δίδαξε στις αρχές τις δεκαετίας του 1970
Παπαγεωργόπουλος Κωνσταντίνος, δίδαξε από το 1972 έως το 1976
Παπανδρέου Κωνσταντίνος, δίδαξε από το 1972 έως το …..
Πετροπούλου Αντιγόνη, δίδαξε από το 1972 έως το ….
Καφίρη Ευτυχία από Πύργο Ηλίας, δίδαξε από το ..... έως το .....

Κατά την περίοδο του εμφυλίου πολέμου στο σχολείο της Βεργίνας δίδαξαν τρεις δάσκαλοι από τα διπλανά Παλατίτσια: ο Παπαδόπουλος Κλήμης, η Παπαδοπούλου Θεοπίστη και η Ιφιγένεια .... Ακόμα δίδαξε και ο λοχίας Παρασκευόπουλος, ο οποίος υπηρετούσε την θητεία του στο φυλάκιο της Βεργίνας στην Μεγάλη Τούμπα,καταγόμενος από την Πελοπόννησο.
-Από τα μέσα της δεκαετίας του '70 και μέχρι το 1990 στο σχολείο της Βεργίνας δίδαξαν οι εξής:

Γιαννουσόπουλος Παύλος από Σφηκιά
Ασπραδάκης Ανδρέας από Κρήτη
Κατσιούλης Οδυσσέας από Θεσπρωτία
Τσαντίλα Αγνή από Παλατίτσια
Καλανταρίδου Στέλλα από Κωστοχώρι Ημαθίας
Σαμαρά Αθηνά από Βέροια
Τσιμοπούλου Ελένη από Μελίκη
ΠετανίδηςΥπάτιος από Φλώρινα
Μουρατίδου Φανή από Βέροια
Φωτιάδης Γεώργιος από Φλώρινα
Τσιούμας Ευάγγελος από Ευρυτανία
Δόντσιου Βασιλική από Πρώτη Σερρών
Κελεσίδου Μαρία από Αγγελοχώρι Νάουσας
Σκάρπου Ευφροσύνη από Αγιά Πάργας
Δουϊτση Ευθυμία από Ζέρβη Εδέσσης
Μεντής Ηλίας από Κεφαλόβρυσο Ιωαννίνων
Σοφρόνωφ Ιωάννα από Βέροια
ΡουσάκηΧάϊδω από ΔίστρατοΚονίτσης
ΑξίζογλουΕπιφάνιος από Βέροια
Κορνούτη Παρασκευή από Λάρισα
Κεκόπουλος Νικόλαος από Βέροια
Λεμόνης Δημήτριος από Παλατίτσια
Κρητικάκης Εμμανουήλ από Πλαταμώνα
Λαζοπούλου Ελένη από Βεργίνα
Ζαρκάδα Πηνελόπη από Πολυδένδρι
Μακαρατζής Γεώργιος από Νάουσα
Φωτιάδου Αναστασία από Ζεβροχώρι Ναούσης
Πάπαρης Δημήτριος από Βέροια

-Από το 1990 έως και σήμερα:

Παπασωτηρόπουλος Δημήτριος από Παλαιό Πρόδρομο
Παπαγεωργίου Αικατερίνη από Παλαιό Πρόδρομο
Νούρη Μαρία από Μελίκη
Πασιοπούλου Αικατερίνη από Μελίκη
Λεμόνης Σωτήριος από Παλατίτσια
Παπαδοπούλου Παναγιώτα από Παλατίτσια
Γκιουλέκας Αντώνης από Βέροια
Ματάτη Χριστίνα από Βέροια
Ντίκου Μαρία από Συκιά
Βουβόλη Κωνσταντίνα από Βέροια
Πέρογλου Φωτεινή από Παλαιό Πρόδρομο
Πετρίδης Αναστάσιος από Βέροια

-Σήμερα στο σχολείο της Βεργίνας διδάσκουν οι:

Γκόγκος Νικόλαος από Βεργίνα
ΖυγούρηΑνεστούλα από Παλατίτσια
Σπυροπούλου Ιωάννα από Βέροια
Νιτσάγια Φανή από Βεργίνα
Μανωλοπούλου Ευδοξία από Βεργίνα
Χασιώτης Βασίλειος από Βέροια
Κωτσογιαννίδης Κωνσταντίνος από Βέροια
Κεφάλας Δημήτριος από Βεργίνα
Ίτσικος Γρηγόρης από Βέροια
Ζωγραφοπούλου Αικατερίνη από Βέροια
Κοκοζίδου Άννα από Βέροια
Στυλίδης Κωνσταντίνος από Παλατίτσια

Η εξέλιξη και οι προσθήκες που έγιναν στο σχολείο της Βεργίνας από το 1958 έως και σήμερα

Το 1958 έγινε μια επισκευή στο σχολικό κτίριο, μάλιστα για το σκοπό αυτό διενεργήθηκε υποχρεωτικός έρανος στους κατοίκους του χωριού μέχρι την συμπλήρωση του ποσού τον 20.000 δραχμών και τον έρανο έκανε η σχολική εφορευτική επιτροπή (όπως μας πληροφορεί σχετικά η εφημερίδα «Μακεδονία» στις 17-9-1958). Στις 25 Οκτωβρίου του 1965 και επαναληπτικά στις 6 Νοεμβρίου της ίδιας χρονιάς η σχολική εφορευτική επιτροπή με πρόεδρο τον Ζησέκα Γεώργιο διενεργεί δημόσιο μειοδοτικό διαγωνισμό για την αντικατάσταση των κουφωμάτων και του δαπέδου του δημοτικού σχολείου αξίας 90.000 δραχμών (εφημερίδα Μακεδονία στις 12-10-1965 και στις 26-10-1965). Το 1970 το σχολείο της Βεργίνας από τριθέσιο γίνεται τετραθέσιο και το 1977 από τετραθέσιο γίνεται πενταθέσιο. Επειδή οι ανάγκες του σχολείου μεγάλωναν χρόνο με τον χρόνο και τα παιδιά είχαν αυξηθεί και δεν έφταναν οι υπάρχουσες σχολικές αίθουσες να στεγάσουν τα παιδιά, την δεκαετία του '80 έγινε μια προσθήκη στο σχολικό κτίριο από την δυτική πλευρά κολλητά με το παλιό κτίριο έγινε η κατασκευή ακόμα δυο αιθουσών, οι οποίες επικοινωνούσαν με το παλιό εσωτερικά. Στα μέσα της δεκαετίας του '90 έγινε συγχώνευση του δημοτικού σχολείου Βεργίνας με αυτό των Παλατιτσίων και γίνεται από πενταθέσιο εξαθέσιο. Τα παιδιά της Πρώτης και της Δευτέρας τάξης κάνουν μάθημα στο σχολείο των Παλατιτσίων και τα παιδιά της Τρίτης, Τετάρτης, Πέμπτης και Έκτης κάνουν μάθημα στο σχολείο της Βεργίνας. Τον Μάιο του 2009 στην Βεργίνα και στο χώρο νότια από το παλιό σχολείο σχεδόν κολλητά με αυτό άρχισε να κατασκευάζεται ένα καινούριο σχολείο, πιο σύγχρονο, που με το παλιό μαζί θα κάλυπτε τις ανάγκες των παιδιών από τα δύο χωριά και το σχολείο γίνεται επταθέσιο. Παράλληλα με την κατασκευή του καινούριου σχολείου ανακατασκευάζεται και το παλιό, καθώς έγιναν εργασίες στις δύο αίθουσες διδασκαλίας, στην αίθουσα ολοήμερου, στην αίθουσα πληροφορικής, στην αίθουσα ενισχυτικής διδασκαλίας και στο γραφείο του Διευθυντή. Ο προϋπολογισμός του έργου ήταν 1.060.000 ευρώ και χρηματοδοτήθηκε από το πρόγραμμα σχολικής στέγης της νομαρχίας. Τα εγκαίνια του καινούριου σχολικού κτιρίου έγιναν στις 26 Οκτωβρίου του 2010 ογδόντα πέντε χρόνια ακριβώς από την τελετή θεμελίωσης του παλιού σχολείου.Το καινούριο σχολικό κτίριο είναι διώροφο, έχει πέντε σύγχρονες αίθουσες διδασκαλίας, γραφείο καθηγητών,τουαλέτες, λεβητοστάσιο και βοηθητικούς χώρους. Στο παλιό σχολικό κτίριο λειτουργούν δυο αίθουσες διδασκαλίας, μια αίθουσα ολοήμερου σχολείου, αίθουσα πληροφορικής, βιβλιοθήκης, εστιατόριο (για τα παιδιά του ολοήμερου σχολείου), αποθήκες και το γραφείο του Διευθυντή. Το σχολείο από το 2012 έχει γίνει οκταθέσιο.

Πρακτικά τον συνεδριάσεων του συλλόγου «ΕΛΠΙΣ» που έχουν σαν θέμα την ανέγερση του Σχολείου:

Πρακτικόν Συνεδριάσεως της 30ης Ιουνίου 1925
Ζήτημα Γ'. Αποφασίζεται όπως εάν δεν έγινενεπίταξις μέχρι της Τρίτης υπό του Εποικισμού δια το υποδειχθέν υπό του συν/σμού μέρος,χαραχθή εις το υπό του μηχανικού κ.Παπούνα , υποδειχθέν μέρος, γίνη δε δραστήρια ενέργεια δια την ανέγερσιν, καθ'όσον ο καιρός περνάει και θα βρεθούμε το φθινόπωρο άνευ σχολείου.
Πρακτικόν Συνεδριάσεως της 27ης Ιουνίου 1925
Ζήτημα Β'. Επειδή δενέγινεν η επίταξις αποφασίζεται όπως χαραχθή το οικόπεδον του Σχολείου παρά την τούμπαν ως ωρίσθηπρότερον
Πρακτικόν Συνεδριάσεως της 4ης Ιουλίου 1925
Ζήτημα 3ον. Αποφασίζεται όπως αύριον,Κυριακήν,το Δ.Σ του Συλλόγου ορίσηοικόπεδον,δι' ανέγερσιν της Σχολής και παρακαλέση αμέσως τον Μηχανικόν δια χάραξιν των θεμελίων
Πρακτικόν Συνεδριάσεως της 18ης Ιουλίου 1925
Ζήτημα Α'. Αποφασίζεται όπως αύριον,Κυριακήν,σταλή εν εκ των μελών του Δ.Σ και διαφωτίση τους κατοίκους περί των όρων της μεταφοράς του υλικού της Σχολής και εν αντιρρήσει των κατοίκων, το Δ.Σ να τους αναγκάση έστω και δια της χωροφιλακής
Πρακτικόν Συνεδριάσεως της 25ης Ιουλίου 1925
Ζήτημα Α'. Απεφασίσθη όπως η Σχολική Επιτροπή αύριον, Κυριακήν 26ην φθίνοντος, αφού προηγουμένως προϋπολογίζεται το χρειαζόμενονυλικόν πετρών προβή εις την εξ ίσου διανομήν και μεταφοράν αυτών, αναλόγως εκάστης οικογένειας των εντοπίων
Πρακτικόν Συνεδριάσεως της 1ης Αυγούστου 1925
Ζήτημα Γ'. Δια την μεταφοράν των πετρών του Σχολείου θα επιδιορθωθεί ο δρόμος, δια την επιδιόρθωσιν δε, θα πληρώσει ο Σύλλογος
Πρακτικόν Συνεδριάσεως της 9ης Αυγούστου 1925
Ζητημα Α'. Αποφασίζεται όπως δοθή θεατρική παράστασις της οποίας πάντα τα έσοδα θα διατεθούν δια την προμήθειαν 4.000 πλίνθων δια την ανέγερσιν του Σχολεικού κτιρίου, το δε έλλειμμα (εαν υπάρχει) θα συμπληρωθεί δια συνδρομών των κατοίκων
Πρακτικόν Συνεδριάσεως της 10ης Οκτωβρίου 1925
Ζήτημα Α'. Εκλέγονται υποψήφιοι της Σχολικής Επιτροπής, ως Πρόεδρος μεν ο Κων/νος Αηδονίδης, ως Αντιπρόεδρος δε ο Παναγιώτης Χρυσοστομίδης και Σύμβουλος ο Αθανάσιος Μανωλόπουλος
Πρακτικόν Συνεδριάσεως της 24ης Οκτωβρίου 1925
Ζήτημα Β'. Αποφασίζεται όπως την 26ην Οκτωβρίου, μετά την απόλυσιν της λειτουργίας, πανηγυρικώς κατέλθωμεν εν τη θέσει όπου εχαράχθησαν τα θεμέλια της Σχολής και κατατεθήυπο του ιερέως ο πρώτος θεμέλιος λίθος.Εις την εορτήνγενήσεται λογοδοσία υπο των διδασκάλων. Μετά το τέλος της λογοδοσίας παρατίθεται γεύμα τοις προσερχομένοις και περιφέρεται δίσκος προς όφελος της Σχολής
Πρακτικόν Συνεδριάσεως της 26ης Δεκεμβρίου 1925
Ζήτημα Α'. Επιθεώρησης του λογαριασμού της περιφοράς (των μουσικών οργάνων και του έρανου) της παραμονής των Χριστουγέννων
Ζήτημα Β'. Πρότασιςπερι διαθέσεως του ποσού των εράνων
Αποφάσεις
Α' . Επιθεωρηθέντος του λογαριασμού ευρέθη παρά του ταμίου εις χρήμα δραχμαί 1.045 και εις είδος τέσσαρες κούτλες (πρόκειται για δοχείο μέτρησης) αραβόσιτου.
Β'. Προτείνεται παμψηφεί όπως 75% διατεθούν υπέρ της επιπλώσεως της Σχολής, εκ δε του υπολοίπου δραχμαί 100 υπέρ του Α.Κ έχοντος απόλυτων ανάγκην βοηθείας
Γ'. Εδανείσθη το αναλογούν ποσόν, ήτοι 879 δραχμάς ο Πρόεδρος της Σχολικής Επιτροπής, κ. Κων. Αηδονίδη και οφείλει να πληρώσει αυτά μετά την είσπραξιν του αντιτίμου των τούβλων της Σχολής
Πρακτικόν Συνεδριάσεως της 12ης Φεβρουαρίου 1926
Ζήτημα Α'. Καθαρισμός δρόμων και υδρεύσεως δια χανδάκων
Αποφάσεις
Α'. ΚαθορίζομενΕπιτροπήνεπι του καθαρισμού των δρόμων, τους κ. κ. Κων.Αηδονίδης, Τριαντ. Τριανταφυλλίδην, Χρ. Ξανθόπουλον, Παν. Χρυσοστομίδην και Δ. Λαζαρίδην, οίτινες θα συνεργαστούν μετά του Μηχανικού του Εποικισμού επι του καθαρισμού και να μας υποδείξουν τα τρωτά σημεία.Δια να επέμβη ο Μηχανικός, ο Σύλλογος θα αποτανθή εγγράφως προς τον Προϊστάμενον του Εποικισμού Βεροίας. Εις τα μέλη της Επιτροπής του καθαρισμού θα σταλούν εγκαίρως διορισμοί. Η ίδια Επιτροπή θα καθορίση την εκτίμησιν της επιδιορθώσεως των αυλάκων του Συνοικισμού. Το αποτέλεσμα δε, θα υποβληθή εις το Δ.Σ οπως ενεργήσει παρά τη Κοινότητί μας και εκδοθήαπόφασις προσωπικής εργασίας.

Τέλος, εμείς, οι μετέπειτα γενιές αξίζει να αποτίσουμε φόρο τιμής και ευγνωμοσύνης σε όλους εκείνους τους κατοίκους του χωριού και στα μέλη του συλλόγου «ΕΛΠΙΣ» που με πολλές θυσίες και στερήσεις κατόρθωσαν ένα μεγάλο για την εποχή εκείνη εγχείρημα: την ανέγερση του Δημοτικού Σχολείου Βεργίνας

(κείμενο Χρήστου Αηδονίδη)